NAUKA GRY NA PIANINIE Z VIOLETTĄ - POZNANIE AKORDÓW:

Hej, mamy dla was kolejną serię postów, tym razem będą to posty, o nauce gry na instrumentach. Mamy nadzieje,że wam się spodobają. Dzisiejsza lekcja to pianino. Będą też inne instrumenty!

Co to jest akord?

Akord- współbrzmienie co najmniej trzech dźwięków o różnej wysokości i nazwie.
Współbrzmienie kilku dźwięków oddalonych o oktawę lub jej wielokrotności nie stanowi akordu. Powoduje jedynie wzmocnienie dźwięku najniższego i wzbogacenie jego barwy.
Dźwięki składające się na akord muszą mieć jednoznacznie określoną wysokość. Wynika z tego, że efekty perkusyjne nie mogą być składnikami akordu.
W niektórych przypadkach współbrzmienia dwudźwięków (odpowiadające definicji interwału) mogą być traktowane jako akordy niepełne. W nowszej harmonii budowane są akordy na bazie innych interwałów niż tercja, np. ich podstawą jest kwarta.


Budowa akordu

Akordy buduje się tercjami. Zasada ta wynika z istnienia szeregu harmonicznego. Po ułożeniu tonów harmonicznych tercjami pomijając tony zwielokrotnione w oktawach, otrzymuje się pięć rodzajów akordów naturalnych:

• trójdźwięk durowy
• akord septymowy - czterodźwięk (z septymą małą)
• akord nonowy - pięciodźwięk (z septymą małą i noną wielką)
• akord undecymowy - sześciodźwięk (z septymą małą oraz wielkimi noną i undecymą)
• akord tercdecymowy - siedmiodźwięk (z septymą małą oraz wielkimi noną, undecymą i tercdecymą).

Nazwy akordów biorą się od interwału, w jakim są one zawarte.

Pierwszy (najniższy) dźwięk akordu nazywa się prymą, drugi - tercją, trzeci - kwintą, czwarty - septymą, piąty - noną, szósty - undecymą, siódmy - tercdecymą.


Poszczególne składniki akordu mogą być poprzemieszczane względem siebie lub ominięte. Jednak o typie akordu decyduje interwał w jakim zawiera się akord po uporządkowaniu jego dźwięków od najniższego do najwyższego oraz kontekst, w którym się znajduje w utworze.



Podział akordów:


Ze względu na ilość dźwięków:

• Trójdźwięk
• Akord septymowy (czterodźwięk)
• Akord nonowy (pięciodźwięk)
• Akord undecymowy (sześciodźwięk)
• Akord tercdecymowy (siedmiodźwięk)

Ze względu na współbrzmienie:

• Akord konsonansowy - akord, w którym współbrzmienia między wszystkimi składnikami są konsonansowe (trójdźwięki durowe oraz molowe)
• Akord dysonansowy - akord, w którym przynajmniej jedno współbrzmienie pomiędzy składnikami jest dysonansowe. Przykładowo w akordzie septymowym między pierwszym a czwartym składnikiem znajduje się dysonujący interwał septymy.

Ze względu na pokrewieństwo:

• Akordy pokrewne to takie akordy, które mają co najmniej jeden dźwięk wspólny.
• Akordy niepokrewne to takie akordy, które nie mają żadnego dźwięku wspólnego.

Stosunek pokrewieństwa/niepokrewieństwa określa się interwałem, jaki tworzą prymy dwóch akordów. I tak C-dur i D-dur są niepokrewne w stosunku sekundy, zaś B-dur i F-dur są pokrewne w stosunku kwinty.

Ze względu na funkcję w danej tonacji:

• Akordy główne, czyli trójdźwięki triady harmonicznej. W C-dur będą to: C-dur, F-dur i G-dur.
• Akordy poboczne, czyli trójdźwięki nie wchodzące w skład triady harmonicznej. W C-dur będą to trójdźwięki: d-moll, e-moll, a-moll, h-zmniejszony.

Postać akordu:

Postać akordu określa jego przewrót. W zależności od tego, który składnik akordu znajduje się najniżej akord może być:

• w postaci zasadniczej - najniższym dźwiękiem jest pryma akordu
• w I przewrocie - najniższym dźwiękiem jest tercja akordu
• w II przewrocie - najniższym dźwiękiem jest kwinta akordu
• w III przewrocie - najniższym dźwiękiem jest septyma akordu
• w IV przewrocie - najniższym dźwiękiem jest nona akordu
• w V przewrocie - najniższym dźwiękiem jest undecyma akordu
• w VI przewrocie - najniższym dźwiękiem jest tercdecyma akordu

Nie każdy akord musi istnieć w każdej postaci. Trójdźwięk posiada pozycję zasadniczą oraz dwa przewroty, gdyż nie posiada więcej składników.

Pozycja akordu:

Pozycja akordu określa składnik, który jest najwyższym dźwiękiem w akordzie (przykładowo trójdźwięk C-dur w pozycji tercji ma najwyżej umieszczoną tercję, czyli dźwięk e).

I Pięciolinia:

Jak zapewne słyszałeś gdzieś na lekcjach muzyki w szkole, podstawowym elementem pisma nutowego służącym do zapisu dźwięków jest pięciolinia. Pięciolinie nazywamy pięciolinią, ponieważ od której strony byś nie zaczął liczyć linii pięciolinii, to zawsze wyjdzie ci, że jest ich 5 – wiem bo sam liczyłem 

Nuty umieszczamy na liniach lub między nimi. Każdy dźwięk ma swoją stałą nazwę i miejsce na pięciolinii.

II Podstawowe dźwięki:

Aby muzyk wiedział czy ma grać dźwięki wysokie czy niskie na początku zapisu nutowego dla dźwięków wiolinowych tzn. ‚wysokich’ używamy tak zwanego klucza wiolinowego, o którym to na pewno też już gdzieś zasłyszałeś. Klucz ten a właściwie jego środek wskazuje nam położenie nuty G.

Oto gama dźwięków wiolinowych czyli ‚wysokich’ wraz z nazwami. Ucz się ich dotąd, aż będzięsz znać na pamięć każdy dźwięk. Zwróć również uwagę na to, że od dźwięku H ‚laski’ nut zwrócone są ku dołowi.

Poznałeś już klucz wiolinowy, oraz podstawowe dźwięki wiolinowe przejdźmy zatem do klucza basowego.

Oto klucz basowy. Wygląda trochę jak odwrócona litera f. Klucz ten wskazuje nam położenie nuty F oraz oznacza, że mamy grać dźwięki ‚niskie’. Dla ułatwienia rozczytywania nut, dodano tutaj dwie kropki, pomiędzy nutą F.

Istnieją jeszcze inne rodzaje kluczy, jednak do nauki gry na pianinie wystarczą tylko te dwa.

Poniżej przedstawiam gamę podstawowych dźwięków basowych:

Naucz się ich tak dokładnie, jak dźwięków wiolinowych, żebyś mógł swobodnie je rozpoznawać.

III Dodane górne i dolne:

No nieźle, całkiem nieźle. Możesz być z siebie dumny ! Nie jesteś już „przeciętnym Kowalskim”, który umie tylko do re mi fasola. Znasz już dźwięki basowe ! Przejdę teraz do następnej ważnej rzeczy, a mianowicie do tzw. dodanych górnych i dodanych dolnych. Później zajmiemy się akoladą oraz umiejscowieniem dźwięków na klawiaturze fortepianu.

Czym są owe dodane górne i dolne ? Jest to nic innego jak nuty, które nie zmieściły się na pięciolinii. Dla lepszego rozczytywania dodanych górnych i dolnych dodaje się dodatkowe ‚kreseczki’ pięciolinii. Oto przykład dodanej górnej. Dla ułatwienia podałem od razu nazwy tych dźwięków:

Mam nadzieję, że już łapiesz o co biega…  Teraz czas na analogiczne dodane dolne:

Oto dodane dolne. Wyglądają jak górne, tylko są u dołu  . Celowo nie podałem nazw nut. Spróbuj odgadnąć je sam, względem klucza wiolinowego. W poprzednich lekcjach masz podany schemat. Ktoś zapyta: Co to te dwa ptaszki za nutami ? A no są to tak zwane pauzy. Jak robiłem te grafikę to wstawiły mi się przez przypadek i nie chciało mi się ich kasować. Pauzami zajmę się później. Na razie jeszcze za mało wiesz, abym mógł ci je przedstawić.

IV Akolada:

Jeśli byś chciał zapisać jakiś utwór dla pianisty tylko na jednej pięciolinii musiałbyś użyć bardzo dużo dźwięków. Taki zapis stałby się wtedy faktyczną, nieczytelną „czarną magią” i utrudniałby prawidłowe rozczytywanie utworu. Dlatego też w zapisie nutowym na instrumenty klawiszowe stosuje się dwie pięciolinie wiolinową (z kluczem wiolinowym) i basową (z kluczem basowym). Wiolinową partie gramy ręką prawą, basową zaś ręką lewą. Aby wiadomo było, że jest to faktycznie zapis nutowy na fortepian. Owe pięciolinie łączy się na początku klamrą tzw. akoladą.

Oto wszystko wyjaśniający rysunek:

V Opis klawiatury:

Ważne: Chciałbym na początek coś wyjaśnić. Pianino, fortepian czy też keyboard to w gruncie rzeczy te same instrumenty. Kiedy pewien Włoch zbudował fortepian, popularyzując w ten sposób ten instrument wiele osób nie mogło go posiadać z racji tego, że był on dosyć drogi i zajmował wiele miejsca. Skonstruowano więc Pianino – skróconą wersję fortepianu. Zajmowało ono mniej miejsca i było znacznie tańsze, tak więc, kiedy mówimy o nauce gry na pianinie to jest to nauka gry na prawie wszystkich instrumentach klawiszowych. Przypominam o tym, ponieważ spotkałem się nieraz z twierdzeniem, że pianino to odrębny instrument od fortepianu. W rzeczywistości są one niemal identyczne (różnią się tylko mechanizmem) i gra się na nich tak samo. Dobra skoro wszystko jasne. To jest klawiatura, którą wiele razy widziałeś w „Jakiej to melodii” hehe 

Nazwy klawiszy są takie same jak nazwy nut, których uczyłeś się wcześniej  Środkowe „C” oznacza klawisz, od którego zaczynają się dźwięki wiolinowe, a kończą basowe. Jest to klawisz położony najbliżej środka klawiatury – zapamiętaj dokładnie jego położenie ! Powtarzający się schemat białych i czarnych klawiszy pomaga nam odnaleźć różne dźwięki. Czarne klawisze pojawiają się naprzemiennie w grupach po 2 i 3, dzięki czemu łatwiej szybko odnaleźć poszukiwane dźwięki. (Nazwy czarnych klawiszy na razie pominę, bo namieszają ci w głowie:). Na przykład klawisz D leży pomiędzy grupą dwóch czarnych klawiszy, a klawisz F leży po lewej stronie grupy trzech czarnych klawiszy. Oktawa jest odległością pomiędzy tymi samymi dźwiękami, ale różniącymi się wysokością dźwięku. W powyższym obrazku użyłem keyboardu posiadającego 5 oktaw. Istnieją także keyboardy 4 oktawowe. Zarówno fortepian jak i pianino posiadają 7 oktaw. Oto klawiatura fortepianu:

Wyrywkowo uderzaj w jakiś dźwięk jednocześnie mówcie sobie na głos lub w pamięci (jak kto woli) nazwę tego dźwięku. Powtarzaj to dotąd, aż będziesz je swobodnie rozpoznawać.

Znasz już układ klawiatury i jak mniemam nauczyłeś się bezbłędnie rozpoznawać dźwięki. Aby jeszcze lepiej zrozumieć zapis nutowy, sprawdzimy teraz jak dźwięki na klawiaturze odpowiadają nutom na pięciolinii. Kolejny wszystko wyjaśniający rysunek:

Teraz już rozumiesz jak to wygląda ? Wspomniałem wcześniej o środkowym „C”. Przyjrzyj się rysunkowi. Spróbuj zagrać lewą ręką dźwięki basowe od dźwięku F do C jak to widać na pięciolinii, kiedy dojdziesz do C zmieniaj rękę na prawą, bo przechodzisz na zapis dla prawej ręki, który symbolizuje ci klucz wiolinowy. Brawo ! udało ci się rozczytać nuty. To wcale nie takie trudne, prawda?

To był rysunek przedstawiający umiejscowienie podstawowych dźwięków, teraz pokaże ci całą skalę fortepianu:

Tak wyglądają wszystkie dźwięki zapisane na pięciolinii. Wyglądają trochę inaczej na początku niż na keyboardzie, ponieważ na fortepianie klawiatura zaczyna się od dźwięków A i H. Gdybyś teraz chciał zapisać wszystkie te dźwięki tylko na jednym kluczu np. basowym i spróbowałbyś zagrać te wszystkie dźwięki, to „przeszedłbyś” jedną ręką przez całą klawiaturę, ale taki zapis byłby bardzo nieczytelny, prawda? Dźwięki przy kluczu wiolinowym są ponumerowane np. C1 D1 D2. Chodzi o to, że np. C1 to środkowe C na pierwszej oktawie wiolinowej (nie mylić z pierwszym C na klawiaturze!) D1 – dźwięk D na pierwszej oktawie wiolinowej, C2 – dźwięk C na drugiej oktawie wiolinowej (o oktawę wyższy) itd.

Świetnie! Znasz już cały układ klawiatury i odpowiadające mu dźwięki na pięciolinii. Przejdę teraz do rzeczy niezwykle ważnej – do podziału rytmicznego nut.

VI Podział nut:

Teraz czas na poznanie jednego z ważniejszych elementów utworu muzycznego, jakim jest rytm. Rytm wyznacza czas trwania dźwięków. We współczesnym podziale nut obowiązuje tzw. podział dwójkowy. Każda nuta dzieli się na dwie mniejsze. Oto rysunek przedstawiający podział rytmiczny nut:

Jak widać z powyższego obrazku cała nuta dzieli się na dwie półnuty. Oznacza to, że w czasie trwania całej nuty mieszczą się dwie półnuty. Następnie półnuta dzieli się na dwie ćwierćnuty, co oznacza, że w czasie trwania jednej półnuty mieści się dwie ćwierćnuty. itd.

Jeżeli w zapisie nutowym stoi obok siebie kilka ósemek lub szesnastek, zazwyczaj łączy się je belką, tak jak na rysunkach:

Pierwszy rysunek przedstawia grupę szesnastek połączonych belką a drugi rysunek przedstawia grupę szesnastek połączonych belką.

Wiesz już, że nuty pokazują nam zarówno które dźwięki masz grać i jaki mają czas trwania. Teraz spróbuj zobaczyć jak wygląda podział w praktyce:

Spróbuj zagrać powyższy utwór. Miarą długości dźwięku jest uderzenie („raz”). Każdy utwór muzyczny jest podzielony na tzw. takty, żebyś wiedział, gdzie zacząć a gdzie skończyć licz uderzenia. Cała nuta ma wartość czterech uderzeń. Czyli uderzaj jakiś dźwięk i licz głośno: raz, dwa, trzy, cztery jednocześnie wytrzymuj czas trwania tego dźwięku. Półnuta natomiast, posiada wartość dwóch uderzeń. Ponownie więc uderz w jakiś dźwięk i licz: raz, dwa. Ćwierćnuta odpowiada jednemu uderzeniu. Czyli uderz dźwięk i licz: raz. W powyższym utworze na początku masz ćwierćnuty. Zacznij grać grać prawą ręką, ponieważ stoi tam klucz wiolinowy i uderz dźwięk G i licz: raz, następnie uderz F i znów licz dwa itd. aż dojdziesz do końca taktu. W następnym takcie masz dźwięk C na kluczu basowym, więc uderz go palcem lewej ręki. Dźwięk ten to cała nuta, więc uderz i przez cały czas jej trwania licz: raz, dwa, trzy, cztery. Dalej mamy dwie półnuty, każda po dwa uderzenia. Uderz jedną: raz, dwa. Potem drugą: raz dwa i przejdź do ostatniego taktu, gdzie masz dźwięk C uderz, liczymy raz, dwa, trzy, cztery. Brawo! Rozczytaliście i zagraliście wasz pierwszy utwór. Gruba kreska na końcu, to podwójna kreska taktowa – oznacza koniec utworu.

No i jak? Trudne ?  Zagrałeś utwór składający się z całych nut, półnut i ćwierćnut. Teraz przejdź do jeszcze mniejszych wartości – ósemek i szesnastek.

Oto kolejny utwór, tym razem z ósemkami i szesnastkami. Zaczynamy od dwóch ósemek, oraz dźwięku C na basie. Licz: raz i uderzaj dwie ósemki, które razem mają czas trwania równy czasowi trwania ćwierćnut tak jak na przykładzie. Dalej są trzy ćwierćnuty. Licz: dwa, trzy, cztery i uderzaj każdą z nich. Następny takt jest podobny. Myślę, że już sam go rozczytasz. Przejdź do przedostatniego taktu, w którym pojawiają się dwie szesnastki. Licz zatem: raz – uderz szybciej dwie szesnastki i ósemkę za nimi, na basie zaś graj nutę G. Dalej są znane już ci dobrze ćwierćnuty i cała nuta na końcu.

Jak widzisz czytanie nut nie jest wcale niczym trudnym 

W zapisie nutowym istnieje jeszcze podział na trzydziestodwójki i sześćdziesięcioczwórka. Pominę je na razie, ponieważ w większości utworów muzycznych nie występują. Używa się ich tylko w bardzo zaawansowanych kompozycjach. Ciekawskich odsyłam na Wikipedię 

Oprócz systemu dwójkowego, czyli regularnego występuje także system nieregularny. Jedną z wartości nieregularnych w zapisie muzycznym jest triola. Oto jak zapisuje się i dzieli triole:

Poznałeś już podział nut. Przejdziemy teraz do pauz.

VII Pauzy:

Oprócz dźwięków są w muzyce miejsca, gdzie ich nie ma. Te miejsca to pauzy. Pauz mówią nam o tym, jak długo ma trwać ta cisza.

Oto jak wyglądają pauzy wraz z odpowiadającymi im wartościami nutowymi:

Tak więc, gdy widzisz którąś z tych pauz w zapisie nutowym, wytrzymujesz jej wartość. Oto przykład do zagrania z pauzami:

VIII Nuty z kropką:

Kropka znajdująca się po prawej stronie nuty przedłuża jej wartość trwania o połowę. Na przykład półnuta z kropką ma wartość trzech uderzeń.

Przykład do zagrania:

Oprócz kropek wartości nut mogą przedłużać tzw. łuki przedłużające.

Kolejny przykład do zagrania:

IX Metrum:

Słuchając jakiegoś utworu nie jesteś świadomy, że wszystkie dźwięki w nim zawarte uporządkowane są w jeden logiczny schemat. Przykładowe utwory, które ćwiczyłeś wcześniej, grałeś tak jakby „żołnierz maszerował”, czyli liczyłeś: raz, dwa, trzy cztery… Jednak nie wszystkie utwory mają taki sam schemat. Istnieją walce, mazurki, polonezy, sonaty itd. O tym, jaki schemat posiada dany utwór mówi nam tzw. metrum.

Metrum muzyczne – jest to obowiązujący w utworze schemat, który określa wartość trwania nut w obrębie taktu. (Z wikipedii)

Powiesz: Dobra, ale jak to wszystko wygląda w praktyce ?

Oto rysunek przedstawiający metrum:

Na powyższym rysunku masz pokazane metrum. Mogłeś je zauważyć już we wcześniejszych lekcjach. Tak więc najprościej tłumacząc górna liczba oznacza ilość, a dolna wartość. Jeżeli masz więc utwór w metrum 4/4 to mają się tam znaleźć 4 ćwierćnuty jak widać na rysunku powyżej. Jednak nie muszą być to akurat cztery ćwierćnuty, możesz użyć np. jednej całej nuty, ponieważ jak dowiedziałeś się z lekcji o podziale nut, cała nuta odpowiada czterem ćwierćnutom. Możesz użyć wszystkich wartości, ale ich suma w jednym takcie nie może przekraczać czterech ćwierćnut. To samo tyczy się pauz. Wartość pauz również nie może być większa niż wartość czterech ćwierćnut. Logiczne, prawda?

Metrum zapisuj zawsze na początku utworu. Metrum można zmienić w czasie trwania utworu poprzez napisanie nowego metrum w takcie, od którego ma zacząć ono obowiązywać.

Oto przykład metrum 4/4:

Pamiętasz o tym, że kreski taktowe nie oznaczają, że masz się zatrzymać! Oznaczają tylko początek i koniec taktu! Każdy utwór należy grać płynnie i równo. W większości utworów muzyki nowoczesnej tzn. rozrywkowej używa się metrum 4/4.

X Bemole i krzyżyki:

Poznajesz teraz nazwy czarnych klawiszy. Oto one:

Spróbuj teraz uderzyć dźwięk C, a następnie czarny klawisz nad nim. Słyszysz? Dźwięk czarnego klawisza, to tak jakby podwyższony dźwięk C, prawda? Teraz uderz dźwięk D a następnie ten sam czarny klawisz, co wcześniej. Co teraz słyszysz ? Dźwięk jest niższy niż dźwięk D.

Tak, więc czarne klawisze służą ci do podwyższania i obniżania dźwięku. Wyjątkami są dźwięki E, F, H, C ponieważ między nimi niema czarnych klawiszy, więc logicznie rzecz biorąc dźwięk F jest podwyższeniem dźwięku E, natomiast dźwięk C jest podwyższeniem dźwięku H.

Nazwy podwyższonych dźwięków kończą się na -is, natomiast obniżonych na -es. Jeżeli chcesz obniżyć dźwięk np. D to uderzając czarny klawisz przed nim uzyskasz dźwięk ‚des’ – czyli obniżone D. Jeżeli natomiast chcesz podwyższyć np. dźwięk C, to uderzając czarny klawisz nad nim uzyskasz dźwięk ‚cis’ A jakbyś chciał podwyższyć dźwięk G to uzyskasz Gis – ta jak to pokazano na rysunku. Ktoś zapyta: A jak podwyższę dźwięk E to jaki dźwięk uzyskam? Odpowiedź jest prosta – uzyskasz dźwięk Eis, którego nie ma na rysunku, a jest to klawisz F, analogicznie podwyższając dźwięk H uderzając w klawisz C uzyskasz dźwięk His. Natomiast obniżając go uzyskasz dźwięk B – jest to wyjątek, ponieważ bes – dziwnie by brzmiało, nie ? 

Znakami mówiącymi o tym, czy podwyższyć czy obniżyć dany dźwięk są tzw. krzyżyki i bemole.

Krzyżyk stojący przed jakąś nutą mówi ci, że masz ten dźwięk podwyższyć. W tym przypadku stoi on przed nutą F, więc podwyższając F otrzymasz dźwięk Fis. Krzyżyk piszesz zawsze przed nutą ! Krzyżyk obowiązuje w całym takcie tzn. jeżeli krzyżyk np. podwyższa nutę F, tak jak w tym wypadku, to obowiązuje na każdym następnym dźwięku F (obojętnie na której oktawie), aż do końca taktu (kreski taktowej) lub do skasowania przez tzw. kasownik. Jeżeli krzyżyk został skasowany przez kasownik, to nie obowiązuje dalej w takcie, więc grasz normalną nutę F. Przykład kasownika:

Teraz przejdę do bemola. Bemol mówi nam, że danym dźwięk mamy obniżyć. Analogicznie do krzyżyka bemol obowiązuje w całym takcie, od momentu wstawienia go. Bemol może być również skasowany przez kasownik. Bemol piszemy zawsze przed nutą.

To jest bemol.

XI Palcowanie:

Abyś grał utwór płynnie. Musisz grać go odpowiednimi palcami. Jeśli chciałbyś grać go tak jak nam się podoba to po pierwsze męczyłbyś na darmo palce, a po drugie grałbyś utwór z niepotrzebnymi przerwami w momentach, w których brakowało by ci palców, ponieważ dobierałbyś je nie prawidłowo.

Oto przykład do zagrania z palcowaniem:

Na powyższym przykładzie mamy podpisanie palce, którymi mamy grać. W miejscach, gdzie występuje czwarty palec a zaraz po nim pierwszy – po prostu przekładamy kciuk na odpowiednią nutę za czwartym palcem. Robimy to pod czwartym placem, natomiast w miejscu gdzie mamy pierwszy palec a zaraz po nim drugi i znów pierwszy – również przekładamy kciuka pod drugim placem i uderzamy właściwą nutę.

XII Akordy:

Najprościej mówiąc akord, to połączenie kilku dźwięków zagranych w tym samym czasie. Akordy nazywane są od pierwszego dźwięku, który je buduje. Oto podstawowe akordy durowe. Wyróżniamy dwa typy akordów: akord durowy i akord molowy.

Krzyżyki przy składowych dźwiękach akordów oznaczają to samo co w pojedynczych nutach. Czyli daną nutę podwyższamy (lub bemol obniżamy, a kasownik kasujemy) Powyższe akordy są tzw. akordami durowymi ( możecie spotkać się z nazwą akordy majorowe np. akord C-major, oznacza to akord durowy C). Podejdź do pianina i zagraj akord C-dur – wszystkie dźwięki współbrzmią czysto, wesoło, pozytywnie. Dlatego właśnie akordy durowe nazywa się durowymi. Teraz czas na akordy molowe.

Akordy molowe nazywamy molowymi ponieważ brzmią smutno. Możecie spotkać się jeszcze z nazwą akordy minorowe. Spróbujcie zagrać akord c-moll – prawda, że brzmi smutno?

Symbole akordów durowych oznacza się w zapisie nutowym dużą literą np. akord C-dur zapisujemy jako dużą literę „C” itd natomiast symbole akordów molowych zapisujemy dodając do litery oznaczającej akord małą literę „m” np. Am – oznacza akord a-moll, Fm – oznacza akord f-moll, Cm – cmoll itd.

Oto przykład do zagrania:

Na powyższej kolędzie – „Wśród Nocnej Ciszy” widzimy napisane na górze za pięciolinią akordy. Oznacza to, że grając utwór, lewą ręką gramy podane akordy na basie. Oto ten sam utwór z rozpisanymi akordami:

Akordy na pianino znajdziecie na tej stronie: klik>>